Dit is geen lied, dit is een bos. Een mistig elfenbos met dauwdruppels, zingende bloemen en één eenzame hertenkop die fluistert: “Laat je gaan.” AURORA fluistert alsof ze net wakker wordt uit een droom waar ze elf was, en Nicole Zignago klinkt als een zangvogel die net haar eerste depressie heeft overwonnen.
De productie is zacht, breekbaar, bijna vloeibaar. Alles glinstert, alles zweeft, niemand loopt hier met schoenen aan. Dit is muziek voor mensen die wierook branden bij het tandenpoetsen en hun kamerplanten namen geven.
En toch… werkt het. Want AURORA gelooft het. En als AURORA het gelooft, dan geloof jij het ook. Al is het maar voor drie minuten en zevenentwintig seconden. Daarna ga je weer gewoon afwassen, maar net even zachter dan anders.
Cijfer: 7,6
Hitpotentie: 6,9 (hoog in sprookjesbossen, lage score bij mensen die hun emoties alleen kennen via voetbal)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten