The Bends klinkt alsof Tame Impala een vakantiehuisje heeft geboekt, maar dan vergeten is hun volledige geluid mee te nemen. Velvet Trip serveert een psychedelisch drankje, maar wel verdund. Niet slecht – zeker niet – maar je proeft dat het uit een pak komt en niet versgeperst is.
De baslijn glijdt. De drums zijn net traag genoeg om lui te zijn, zonder lui te klinken. En de zang? Die zweeft ergens tussen ijl en ongeïnteresseerd. Alsof iemand je via de intercom probeert uit te leggen dat het leven ingewikkeld is, maar je hoort vooral galm.
Het hele nummer is doordrenkt met sfeer — warme, groovy, lichtzure sfeer. De productie is retro zonder stoffig te worden. Maar het mist net dat tikje eigenheid. Het blijft hangen in een soort veilige spacepop-bubbel waar alles prettig klinkt, maar niks bijt.
Je zit erin. Je beweegt mee. Maar daarna denk je: heb ik dit niet al gehoord op zes andere platen uit Australië?
Cijfer: 7,0
Hitpotentie: 6,6 (voor fans van zweverige indie met een vleug Tame Impala op dieet, en iedereen die zijn zondag langzaam wil laten verlopen)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten