Robin Borneman zingt Like There Was A Door alsof hij met z’n voorhoofd tegen het raam leunt terwijl het buiten regent, maar helaas is de verwarming uitgevallen en zijn we allemaal nog steeds in 2008. Het is zwaar. Het is traag. En het meent het zó hard dat je bijna denkt: “Misschien moet ik even weg.”
Alles aan dit nummer schreeuwt: GEVOEL. Maar op een manier die eerder vermoeit dan ontroert. De stem is dik aangezet, de emotie wordt breed uitgesmeerd als een te dikke laag pindakaas op beschimmeld brood. Je hoort het en denkt: Dit is bedoeld om mij te raken. En dat doet het… niet. Het duwt. En je duwt terug.
De tekst is een aaneenschakeling van symboliek zonder subtiel te zijn. De deur. Het verleden. De leegte. Je voelt je ineens een figurant in een dramatische toneelvoorstelling waar je niet voor hebt gekozen.
En dan die stem. Alsof Eddie Vedder en een huilende boom samen een whiskeybar zijn binnengewandeld om een duet te doen over iets wat je liever vergeet.
Cijfer: 4,9
Hitpotentie: 2,8 (alleen bij mensen die hun verdriet graag dramatisch aan de muur spijkeren of per ongeluk op de verkeerde Spotify-playlist klikken)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten