The Spirit klinkt alsof iemand je hoofd op een zacht matras heeft gelegd, terwijl Thom Yorke je zachtjes toespreekt in een taal die alleen slaapwandelaars begrijpen. Dit is geen nummer, dit is een zwevend ruimteschip zonder bestemming — en je mag mee, of niet, het maakt ze niets uit.
Mark Pritchard bouwt de sfeer op met ambientachtige klanken die langzaam over je heen spoelen. Je hoort geen couplet. Geen refrein. Alleen lagen. En daarboven: Thom Yorke, die klinkt alsof hij contact probeert te maken met een andere dimensie, maar z’n wifi stoort.
De tekst? Geen idee. Er wordt gezongen, maar je hoort vooral gevoel. Vervreemding, berusting, misschien zelfs een soort hemelse desinteresse. Het is indrukwekkend en afstandelijk tegelijk — zoals naar een kunstwerk kijken waarvan je niet weet of het geniaal is of gewoon kapot.
Dit is geen muziek voor de radio. Dit is muziek voor nachten waarop je niet weet waarom je nog wakker bent. Het is fascinerend. Irritant. Hypnotiserend. En ergens... troostend.
Cijfer: 8,3
Hitpotentie: 3,9 (voor niemand die naar Qmusic luistert, maar een absolute parel voor nachtdenkers, Radiohead-fanaten en mensen met ambient-playlists die ze nooit afspelen, maar wel hebben)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten