Tanita Tikaram had ooit een stem waar je bang van werd. Twist in My Sobriety klonk alsof ze uit een kelder kwam waar niemand lachte en iedereen rookte. Die stem zat vol aarde, pijn en een soort mysterie dat je niet kon nadoen, zelfs niet met een halve fles whisky en een nacht zonder slaap.
En dan komt This Perfect Friend. Een nieuw nummer, een nieuwe sound, en... een compleet andere stem. Plots klinkt ze als Annie Lennox op een lichte dag. Open, helder, zelfs bijna vriendelijk. Alsof ze ergens onderweg haar donkere ziel heeft ingeruild voor een iets lichtere versie van zichzelf. Of een andere zangeres.
De productie is keurig, het tempo slepend. Je hoort dat het goed bedoeld is. Maar het heeft niet dat ongrijpbare van vroeger. Geen dreiging, geen diepte, geen Tikaram-gevoel dat onder je huid kruipt. Het is mooi... maar generiek. En dat doet pijn. Want als je ooit Twist in My Sobriety hebt gevoeld, dan wil je geen goedbedoelde vriendschap — dan wil je de volle duisternis.
Ze zingt over This Perfect Friend, maar eerlijk: we missen haar imperfecte zelf.
Cijfer: 6,0
Hitpotentie: 4,2 (voor mensen die haar stem niet meer herkennen, maar haar naam wél opzoeken uit pure nostalgie)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten