Snapping Turtle is geen vriendelijk liedje. Het is een nummer dat zich langzaam naar binnen werkt, in cirkels om je heen kruipt en pas in het laatste refrein z’n tanden laat zien. S.G. Goodman zingt alsof ze alles al een keer heeft meegemaakt en daar weinig vertrouwen meer in heeft, behalve dan in haar gitaar.
De productie is kaal maar precies. De drums dreigen, de gitaar snijdt en haar stem is rauw, moe en scherp tegelijk. Ze zingt niet voor troost, ze zingt om je iets duidelijk te maken. Het tempo is log — niet lui, maar doelbewust. Net als de schildpad uit de titel: traag, maar als-ie hapt, is het raak.
De tekst is doordrenkt van woede die niet schreeuwt, maar suddert. Goodman klinkt als iemand die iets kapot wil maken, maar liever wacht tot het vanzelf instort. En eerlijk: dat is indrukwekkender dan gillen.
Het doet denken aan een feministische blues-punkvariant van Lucinda Williams, met iets minder alcohol en iets meer controle. Je blijft luisteren. Niet omdat het mooi is, maar omdat je voelt dat het belangrijk is. En echt.
Cijfer: 8,4
Hitpotentie: 6,2 (sterk bij kritische luisteraars, americana-liefhebbers met een scherp randje, en mensen die houden van nummers die niet aardig proberen te zijn)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten