1. THE PALE WHITE – Final Exit (vorige week 9)
Alsof iemand met een leren jas en een gebroken hart je bij het afscheid nog even stevig in de ogen kijkt. Donker, dwingend, en de enige juiste exit deze week.
2. PULP – Spike Island (vorige week 4)
Jarvis Cocker klinkt alsof hij op een festival is waar hij zelf geen zin in heeft. En dat werkt. Ironisch, vuil en glorieus passief-agressief.
3. YUNGBLUD – Hello Heaven Hello (vorige week 1)
Schreeuwende emotie in een regenboogjas. Een tikje vermoeiend, maar je kunt er toch niet helemaal kwaad op worden. Staat nu in de hemel én op nummer 3.
4. SUFJAN STEVENS – Mystery of Love (demo) (vorige week 2)
Klinkt alsof Sufjan naast je zit met een gitaar en net z’n dagboek heeft opengeslagen. Demo of niet: het blijft mooi genoeg om in te blijven hangen.
5. MATT BERNINGER – Bonnet Of Pins (vorige week 5)
Berninger gromt weer in z’n melancholische bariton alsof hij een kapotte relatie reconstrueert met speldjes en ducttape. Niet vrolijk, wel goed.
6. SUFJAN STEVENS – Death With Dignity (demo) (vorige week 10)
Twee keer Sufjan in de lijst. Deze versie klinkt nog fragieler. Alsof het nummer bang is voor z’n eigen bestaan.
7. ELBOW – Sober (nieuw)
Guy Garvey klinkt als een man die zijn glas neerzet, je aankijkt, en zegt: "Genoeg." En dan een perfect georkestreerd nummer inzet. Grootse treurnis met finesse.
8. SAM FENDER – Little Bit Closer (nieuw)
Fender zingt zichzelf bijna kapot in zijn poging dichtbij te komen. Gelukkig raakt hij precies de juiste toon van opgepoetst verdriet.
9. MATT BERNINGER – Inland Ocean (nieuw)
Een oceaan, maar dan zonder water. Alleen die stem. En die weemoed. En die leegte. En ja, dat is een compliment.
10. MANCHESTER ORCHESTRA – I Know How To Speak (nieuw)
Dit nummer spreekt niet. Het mompelt. Fluistert. En dat is precies waarom het zo hard aankomt.
11. FONTAINES D.C. – Before You I Just Forget (vorige week 13)
Dreigend als een slecht voorgevoel op een regenachtige maandag. Je weet niet wat er misgaat, maar je weet dat het misgaat.
12. MATT BERNINGER ft. HAND HABITS – Breaking Into Acting (vorige week 15)
De derde Matt deze week. Hij probeert te acteren, maar blijft gelukkig gewoon zingen alsof hij al verloren heeft. Mooi hoe hij faalt.
13. HAIM – Down To Be Wrong (nieuw)
HAIM zegt sorry op een manier waarop je bijna denkt: laat maar, ik zat fout. Sleutelzin: "I’m down to be wrong". Wijsheid in dansbare vorm.
14. LANA DEL REY – Henry, Come On (vorige week 17)
Lana roept op afstand. Henry komt niet. Maar jij blijft luisteren. Zoals altijd bij Lana.
15. BASHT. – Burn (vorige week 18)
Brandt langzaam. Smeult. En ineens ben je weer terug bij de pijn die je dacht vergeten te zijn.
16. HAUTE & FREDDY – Shy Girl (vorige week 19)
Deze shy girl is stiekem een hit. Glijdt soepel je gehoorgang in en laat daar een lingerietas met synthpop achter.
17. THESE NEW PURITANS – A Season In Hell (vorige week 20)
De hel is hier niet heet, maar kil en mathematisch. Post-apocalyptisch en toch dansbaar. Vreemd lekker.
18. DAMIANO DAVID – Next Summer (vorige week 3)
Van zomerliefde naar herfstblues in twee weken tijd. Glorieus ingestort. Hij zingt nog steeds alsof z’n zonnebril op het nachtkastje ligt.
19. SPARKS – My Devotion (nieuw)
Absurdistisch, theatraal en heerlijk irritant. Sparks maakt devotie tot cabaret. En je lacht. En je blijft luisteren.
20. SUNDAY (1994) – Devotion (nieuw)
Droompop op halve snelheid. Alsof je wakker wordt in een film over iemand anders. Breekbaar, afstandelijk, en toch dichtbij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten