Tom Odell doet in Don't Let Me Go precies waar hij goed in is: vol overgave verdrinken in zijn eigen emotie, en jou als luisteraar langzaam meetrekken in die fijne depressieve sloot. Pianoakkoorden die je hart voorzichtig oprekken, een stem die telkens nét breekt voordat je zelf breekt, en een refrein dat zich aan je vastklampt alsof het voor z'n leven vecht.
Ja, het is melodramatisch. Ja, het is voorspelbaar. En ja, het werkt weer als een tierelier. Tom blijft de man die elke simpele zin zingt alsof hij net een Oscar heeft gewonnen voor "Meest Tragische Gebaar met Twee Handen".
Cijfer: 8.0
Hitpotentie: 8.5 – Perfect radiomateriaal. Emotioneel genoeg voor de ochtendshow, gevoelig genoeg voor de Spotify-playlists genaamd ‘Sad & Beautiful’.
De Sound: piano, pathos en pure pijn
Odell bouwt het nummer geduldig op: piano, lichte strijkers, een stem die barst maar nooit helemaal breekt. Niets nieuws onder de zon, maar alles precies op de juiste plek.
De Tekst: simpel en daardoor raak
"Don't let me go, I'm not ready to fall." Je zou denken: dat kan iedereen schrijven. Klopt. Maar niet iedereen laat je het voelen alsof het voor jou geschreven is.
Het Oordeel: dik, dramatisch en toch onweerstaanbaar
Als Don't Let Me Go een persoon was, zou het iemand zijn die huilend in de regen staat zonder paraplu — en je gelooft nog dat hij daar per ongeluk is beland ook.
Cijfer: 8.0 – Don't Let Me Go is Tom Odell in pure vorm: bombastisch, breekbaar, en vakkundig sentimenteel zonder dat het goedkoop wordt.
Hitpotentie: 8.5 – Als dit geen radiohit wordt, eet ik mijn natgeregende trenchcoat op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten