Tree of Heaven is niet zomaar een nummer. Het is een langzaam openbarstende stilte. Friendship maakt muziek die weigert je te vermaken. Geen hooks, geen refreinen, geen poging om je mee te krijgen — alleen een stem die klinkt alsof hij het zelf ook even niet weet, en een gitaar die daar geen bezwaar tegen heeft.
De tekst is poëtisch op de grens van alledaags. Over bomen, wachten, verlies. Het soort zinnen dat alleen hard aankomt als je weet hoe leeg iets kan zijn. En dat weten ze, daar bij Friendship. Ze maken muziek voor mensen die hun koffie koud laten worden omdat ze ineens aan iets dachten.
De stem is bijna nonchalant. Geen effect, geen pathos. Gewoon iemand die praat tegen je oor, met een stem die klinkt alsof hij net is opgestaan en zich herinnert dat hij gisteren vergeten is te huilen. En de muziek volgt die toon. Traag, ingetogen, onopvallend perfect.
Het klinkt klein, maar voelt groot. Omdat het niet wil pleasen. Het wil gewoon iets zeggen. En als je luistert, raakt het je op een plek die je dacht afgesloten te hebben.
Cijfer: 8,6
Geen opmerkingen:
Een reactie posten