Still Blue is geen liedje, het is een kleur. En niet zomaar blauw — het is dat specifieke soort blauw dat je alleen tegenkomt in films waar niemand glimlacht en het licht altijd een beetje dof is. Sunday (1994) laat hier horen dat ze de New Wave niet alleen begrijpen, maar erin ademen. Dit is The Cure met minder make-up en meer nuance. Dit is Slowdive met ritme. Dit is… goed.
Alles klopt: de gitaar zweeft, de drums tikken traag maar trefzeker, en de stem is zo onderkoeld dat je bijna medelijden krijgt met de microfoon. En toch zit er warmte in. Niet op de voorgrond, maar ergens diep onder die mistlaag van melancholie en reverb.
Still Blue klinkt alsof het tegelijk uit 1985 en 2025 komt. Het is retro zonder goedkoop te zijn, nostalgisch zonder te zwelgen, en gevoelig zonder dat het met z’n gevoelens te koop loopt. Wat zeldzaam is, in deze tijden van emotionele exhibitionisme.
Dit is geen hit in de klassieke zin. Het is een nummer dat zich langzaam vastzet, als een geur van vroeger die je niet kunt plaatsen maar ook niet wil kwijt raken. Hogeschool New Wave met moderne subtiliteit. Geen bombast, wel klasse.
Cijfer: 8,3
Hitpotentie: 6,6 (hoog onder fans van dromerige duisternis, zwarte kleding zonder drama en mensen die hun gevoel liever via galm filteren)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten