Dit is geen duet, dit is een ontmoeting in een Toscaanse wijngaard tussen een doorleefde Italiaanse bluesman en een acteur die vergeten is dat hij geen zanger is. Just Breathe klinkt alsof Zucchero diep zuchtend zingt over liefde, verlies en rode wijn — en Russell Crowe op een gegeven moment gewoon is blijven staan bij de microfoon en dacht: ik doe mee.
Zucchero is zoals altijd: grofkorrelig, intens, met een stem als schuurpapier dat net nat genoeg is om nog mee te schilderen. Hij draagt het nummer, sleept het mee door modder en sentiment, en eerlijk: hij kán dit.
En dan komt Russell. Niet vals, maar ook niet zangerig. Eerder alsof iemand uit een Ierse pub naar voren is geduwd met de woorden: "Zeg maar wat op gevoel." Het resultaat is raar. Breekbaar. En op een vreemde manier ontroerend.
De tekst is klassiek: ademhalen, blijven leven, hou vol. Geen poëzie, wel gemeend. Je hoort: hier zingen twee mannen die weten hoe het voelt om iets kwijt te raken. Niet per se muzikaal indrukwekkend, maar menselijk. En misschien is dat net genoeg.
Cijfer: 6,8
Hitpotentie: 5,5 (bij oudere luisteraars met een zwak voor filmhelden en emotionele ballads op zondagavond — lager bij mensen die van strak zingen houden)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten