Wild Fields is geen nummer dat je grijpt — het sluipt. Het kruipt onder je huid, niet met een beat, maar met een sfeer. These New Puritans maken muziek alsof ze een verlaten veld zijn binnengewandeld met alleen een synthesizer, een dichtbundel en de herinnering aan een oorlog die nooit gebeurd is.
De track is langzaam, breed uitgesponnen, bijna ambient. Maar er zit iets dreigends onder. Een onderstroom. Alsof je naar een soundtrack luistert van een film die nog gemaakt moet worden — en waarschijnlijk zwart-wit is. De zang is zoals altijd bij deze band: half bezwering, half afwezigheid. Alsof de woorden er zijn, maar zichzelf liever verstoppen.
Er gebeurt niet veel, en toch blijf je luisteren. Omdat de ruimte die ze laten vallen, gevuld wordt met spanning. En schoonheid. En een soort abstracte melancholie. Dit is geen muziek voor onderweg — tenzij je onderweg bent naar een metafysische crisis in het gras.
Cijfer: 8,3
Hitpotentie: 4,6 (onmogelijk radiomateriaal, maar essentieel voor nachtdenkers, museumbezoekers en mensen die zonder uitleg willen verdwalen)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten