Richard Ashcroft doet in Lover precies wat je verwacht: hij zingt alsof hij op een rots staat, zijn armen spreidt en het universum vraagt waarom liefde altijd zo moeilijk moet zijn. De stem is er nog. Het drama ook. Alleen de urgentie is een beetje op vakantie.
Het klinkt als een Verve B-kantje dat na twintig jaar alsnog uit de la is gehaald, afgestoft en in een net iets te dure studio opgenomen. En dat is geen belediging — het is gewoon precies wat het is: groots aangezette liefde, gedragen akkoorden, en Ashcroft die nog altijd denkt dat hij de laatste ware romanticus op aarde is. En misschien is hij dat ook.
De tekst is allesbehalve subtiel: “Lover, where did you go?” Geen poëzie, wel gevoel. Het is eerlijk, recht door zee, en je hoort dat hij het meent. Maar je mist net dat ene randje, dat rafelgevoel van Bittersweet Symphony, dat maakt dat je ook echt meegesleurd wordt. Nu kijk je vooral toe.
Cijfer: 7,4
Hitpotentie: 6,5 (voor fans van classic Britpop, radiostations die nog vertrouwen hebben in ballads, en mensen die hun liefde met hoofdletters schrijven)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten