All Night Long van Jenny Hval klinkt als een nacht die je niet helemaal bewust hebt meegemaakt, maar waarvan je toch zeker weet dat er iets gebeurde. Een zachte beat, een fluisterende stem, een sfeer als een verlaten galerie om 03:00 uur. Prettig, maar ook licht verontrustend — zoals alles wat Jenny Hval maakt.
Ze zingt niet echt. Ze ademt, spreekt, zucht, en heel af en toe gooit ze er een melodie tussendoor alsof ze per ongeluk over een akkoord struikelde. En dat werkt. Want dit is geen popliedje. Dit is een kunstinstallatie waar je met je ogen dicht naar moet luisteren. Langzaam, licht elektronisch, met teksten die poëtisch zijn maar niet vaag. Ze bedoelt het. En jij voelt het.
De sound is inderdaad prettig. Zwoel, hypnotiserend, net sferisch genoeg om in weg te zakken, maar met scherpe randjes die je af en toe even wakker porren. Hval blijft de koningin van de onderhuidse spanning: je ontspant, maar nooit helemaal.
Cijfer: 8,1
Hitpotentie: 5,2 (laag op de radio, hoog in de hoofden van nachtdenkers, queers, kunstacademiestudenten en mensen die liever voelen dan begrijpen)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten