Guy Garvey klinkt op Sober als een man die nét te vaak nuchter is geworden in situaties waar hij liever dronken was gebleven. De titel belooft een duidelijke boodschap, maar Elbow maakt er zoals altijd iets tragisch moois van: nuchterheid als vorm van rouw. Geen alcohol, geen illusies. Alleen het besef dat je nu alles echt voelt.
De instrumentatie is precies wat je van Elbow verwacht: traag, weids, subtiel bombastisch. Het is een orkest dat niet opvalt, maar je toch meesleept — zoals iemand die stil in een hoek zit en je ineens recht aankijkt.
Garvey’s stem heeft iets vaderlijks. Niet in de “kom hier, jongen”-zin, maar meer: “ja, het is klote — en nee, het wordt niet beter.” En toch voel je je begrepen. Sober is geen pleidooi voor het rechte pad. Het is eerder een verslag van iemand die het pad niet meer op hoeft, maar nog wel even om zich heen kijkt.
Geen refrein dat blijft hangen. Geen beat die je oppakt. Alleen een zucht in muziek. En dat is knapper dan het klinkt.
Cijfer: 8,0
Hitpotentie: 6,3 (voor wie z’n glas laat staan, maar z’n gevoel niet kan uitschakelen — en voor Elbow-liefhebbers die troost vinden in traagheid)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten