Will Young, ooit de glimmende kroonprins van de Britse pop dankzij zijn overwinning bij de allereerste Pop Idol in 2002, was tussen 2002 en 2006 niet van de radio te slaan. Leave Right Now, Evergreen — hij stond er, frisgeknipt, keurig in het pak, en met een stem die elke Britse moeder deed zeggen: “Hij mag best even blijven eten.” Maar tijden veranderen.
No Man’s Land is een titel die bijna te goed past, want muzikaal bevindt Will zich hier inderdaad in niemandsland. Te langzaam voor de hitlijsten, te veilig voor de alternatieve zenders, te onopvallend voor wie nog weet dat hij ooit 7 miljoen platen verkocht. Het is netjes gemaakt, met de onmiskenbare Young-vocalen, maar het klinkt alsof hij tijdens het opnemen vooral dacht: Was ik maar weer in 2004.
Het nummer kabbelt, netjes binnen de lijntjes, maar mist precies dat ene haakje dat het uit de grijze middenmoot zou kunnen trekken. En dat is zonde, want Will Young kan beter. Alleen hier voelt hij als een artiest die in de spiegel kijkt en zich afvraagt of hij nog steeds dezelfde jongen is die Evergreen zong.
Cijfer: 6,4
Hitpotentie: 5,5
Geen opmerkingen:
Een reactie posten