Jake Bugg doet in Never Said Goodbye precies wat je denkt dat hij gaat doen:
hij pakt een akoestische gitaar, een vleugje galm, en zijn inmiddels karakteristieke lijzige stem,
gooit daar wat Oasis-melancholie overheen,
en doet alsof 2002 nooit is opgehouden met regenen.
En toch werkt het.
Want tussen al die hoogglans TikTok-pop en gladgeproduceerde festivalheadliners
valt dit nummer op door wat het juist níet probeert te zijn.
Geen push naar de dansvloer. Geen beatdrop. Geen overdaad aan effect.
Gewoon een liedje. Over verdriet. Over afstand. Over iemand die je nooit echt gedag hebt gezegd.
De gitaarpartij is subtiel,
de opbouw voorzichtig maar raak —
en als Jake dan zingt alsof hij de woorden net pas durft te geloven,
geloof je hem ook.
Hij overschreeuwt niks.
Hij vertrouwt op het nummer zelf.
De Oasis-invloed hangt over alles,
maar dan zonder de opgefokte bravoure.
Meer Don’t Go Away dan Live Forever.
Britpop, maar dan volwassen geworden en licht vermoeid.
En dat is eigenlijk precies de charme.
Never Said Goodbye is geen hit die je van je stoel blaast.
Maar het is wel zo’n track die je halverwege een afspeellijst ineens raakt —
zonder dat je wist dat je daar gevoelig voor was.
Cijfer: 7,6
Hitpotentie: 8,1
Voor iedereen die nog weet hoe het voelde toen een liedje gewoon een gitaar, een stem en een gebroken zin nodig had.
Niet vernieuwend. Wel raak.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten