Muse en akoestisch. Dat klinkt als een ijskast zonder stroom: spannend, want je weet niet wat er uitkomt. Maar dit keer géén bombastische falsetto’s die klinken alsof de aarde elk moment vergaat. In plaats daarvan: een naakte Matt Bellamy, muzikaal dan, die zingt alsof hij eindelijk z’n innerlijke Jeff Buckley durft aan te kijken.
De piano weent zachtjes mee, de gitaar lijkt op z’n tenen te lopen en ineens hoor je: er zit echt emotie onder al dat ruimtegedoe van Muse. Het voelt intiem, bijna ongemakkelijk intiem – alsof je in je onderbroek op de eerste rij zit bij een begrafenis van een relatie. En ja, dat is een compliment.
Cijfer: 8,8
Hitpotentie: 6,3 – Te mooi om veel gedraaid te worden, te echt voor de radio.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten