Lana Del Rey is het type artiest dat je niet per se begrijpt, maar die je accepteert als een natuurverschijnsel.
Net als mist, of vertraging bij de NS.
En Art Deco was ooit al een van haar meest lome, desolate tracks.
Een zacht zuchtende ode aan mensen die staren naar de horizon met een glas wodka-tonic in de hand en een leegte in de ogen.
En dan komt Parov Stelar.
Elektronische dandy, koning van de elektroswing, en niet bepaald bekend om zijn subtiliteit.
Toch?
Fout.
Want de Artifact Version is verrassend beheerst.
Alsof Parov in de studio heeft gezeten met één vinger op de knop en z’n andere hand op een glas rode wijn.
De beat schuift langzaam onder Lana’s fluisterzang.
Geen drop, geen swingcircus, geen circusact.
Slechts een broeierige, pulserende onderlaag die het origineel niet overschreeuwt, maar uitrekt.
Lana blijft ondoorgrondelijk.
Ze zingt alsof ze alles weet, maar gewoon geen zin heeft om het uit te leggen.
De synths golven zacht onder haar stem als een dansvloer in slow motion,
en de track voelt ineens minder als een treurmars, meer als een nacht die je per ongeluk in stand-by hebt geleefd.
Art Deco krijgt hier geen nieuw gezicht –
maar wel nieuwe wangen, een schaduw van oogschaduw,
en een sigarettenrookfilter waardoor alles net iets tragischer lijkt.
Zoals het hoort bij Lana.
Cijfer: 8,3
Hitpotentie: 7,6 – Niet voor de dansvloer. Wél voor mensen die met één oog open in bed liggen en denken: “dit is misschien wel de mooiste soundtrack voor mijn laatste onvoltooide gedachte.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten