Er zijn bands die evolueren.
En je hebt Deftones.
Die kruipen.
Langzaam. Dicht bij de grond.
Door de modder, met een bak feedback op de rug en een halfgefluisterde existentiële crisis in hun borstzak.
Infinite Source klinkt als een meditatiesessie in een brandend gebouw.
Chino Moreno zingt weer alsof hij iets weet wat jij niet weet,
en je het liever ook niet wil weten.
Zijn stem komt uit een ruimte tussen slaap en onderdrukte paniek,
terwijl de gitaren om hem heen walsen als een tsunami van vertraging en vervorming.
Er zit iets moois in die chaos.
Een soort gecontroleerde instorting.
Een nummer dat zich opbouwt, afbrokkelt, en dan weer opbouwt alsof het zelf niet weet of het wil leven of vergaan.
En dat is precies waarom het werkt.
Deftones is niet gemaakt voor achtergrondmuziek.
Dit is frontale emotie.
Met ruis.
En dreiging.
En schoonheid die zich niet laat uitleggen.
De productie is dik, zwaar en beklemmend.
En toch sijpelt er ergens licht doorheen.
Infinite Source is net als het universum: oneindig, ongrijpbaar, en waarschijnlijk vijandig tegenover wie alles wil begrijpen.
Cijfer: 8,6
Hitpotentie: 6,0 – Te intens voor de Spotify-playlist “Soft Rock Vibes”, te belangrijk voor negeren. Geen hit, maar een ervaring. En wie dat niet begrijpt, mag gewoon terug naar Coldplay.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten