Sommige nummers beginnen niet.
Ze zijn er gewoon ineens.
Als een donkere kamer waar het licht nooit heeft aangestaan.
Dat is 12 to 12 van SOMBR.
Geen intro, geen aankondiging, geen toeters of bellen.
Wel een beat die pulst alsof je hart zich probeert aan te passen aan het ritme van de nacht.
Dit is geen hit in de klassieke zin.
Geen refrein dat je meebrult, geen climax die je overspoelt.
Maar 12 to 12 heeft iets wat de meeste radiohits missen: controle.
IJs- en ijskoude controle.
Een groove die klinkt alsof hij speciaal ontworpen is voor een verlaten parkeergarage onder een metrolijn in Berlijn.
Strak, sec, nihilistisch bijna — maar met net genoeg gevoel om het menselijk te houden.
De stem (half gefluisterd, half gezongen) zweeft ergens tussen Thom Yorke en een slapeloze voice note die je nooit durfde te versturen.
En het refrein? Dat is er wel, maar je merkt het pas bij de derde luisterbeurt.
Want dit is geen muziek voor de oppervlakte.
Dit is onderhuids.
Het soort elektronica waarbij je op dinsdag nog steeds niet zeker weet of je nou blij of verdrietig werd van zaterdag.
De productie is loepzuiver.
De synths zijn hoekig maar warm.
En de ritmiek – monotoon in de best mogelijke zin.
Je gaat hier iets bij voelen, of je wil of niet.
Alleen weet je achteraf nog steeds niet wat.
Cijfer: 8,9
Hitpotentie: 9,2 – Record of the Week
Voor iedereen die liever in cirkels dan in refreinen denkt. Een clubplaat zonder club, een dansnummer zonder danspas. Maar wel met klasse. En duisternis. Veel duisternis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten