Als er ooit een prijs komt voor Meest Misleidende Titel van het Jaar, dan mag Drum Show alvast zijn bedankwoord oefenen. Want trommels? Nauwelijks.
Dit is geen drumshow.
Dit is een gitaarshow met ADHD, caffeine en een hekel aan consistentie.
Een sprintnummer dat zich voordoet als een feestje, maar eigenlijk gewoon Tyler Joseph is die vergeten is z’n gitaartrack anders te noemen.
Maar eerlijk is eerlijk: het werkt.
De gitaar jakkert er vandoor als een bezetene, het tempo ligt hoog, en alles voelt alsof het net niet helemaal onder controle is — precies zoals je het wilt bij Twenty One Pilots.
De coupletten rammelen charmant, het refrein stuitert je hoofd in met een venijnige lach en die typische Amerikaanse “we-doen-alsof-we-het-niet-menens-zijn”-houding.
Josh Dun? Die mag hier vooral toekijken hoe de gitaar z’n rol inpikt.
Een beetje lullig voor een nummer dat z’n naam draagt als eerbetoon aan zijn bestaan.
Misschien is het ironie.
Misschien een inside joke.
Misschien een fout in de bestandsnaam.
Wie zal het zeggen?
Wat overblijft is een hyperactieve, chaotisch leuke poprockplaat met meer vaart dan inhoud.
Een song als een YouTube-short: kort, fel, en voor je het weet ben je alweer drie andere nummers verder.
Maar ergens werkt het wél.
Juist omdat het nergens op slaat.
Cijfer: 7,4
Hitpotentie: 8,6 – Voor fans, algoritmes en iedereen die denkt dat titels er nog toe doen. Geen drum, wel show. En dat is eigenlijk precies genoeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten