Jeangu Macrooy is terug, en hij komt niet zachtjes binnen. Independent Girls & Nasty Evil Gays is een titel die klinkt als een Netflix-serie die je óf in één ruk wil bingen, óf per ongeluk aanzet en na vijf minuten denkt: “Dit is te woke voor mijn oom uit Almelo.” Maar muzikaal zit het gelukkig een stuk slimmer in elkaar.
Het nummer balanceert ergens tussen funk, soul en een vleugje disco-glam. Jeangu zingt met zijn kenmerkende warmte en overtuiging, maar er zit dit keer ook venijn onder. Het refrein is direct, uitdagend, en tegelijk een uitnodiging: kom erbij, we dansen toch wel. Waar veel popmuziek tegenwoordig voelt als een plastic smoothie zonder smaak, heeft dit nummer bite. Jeangu serveert energie en trots alsof hij de ober is van een queer nachtclub waar je eigenlijk al jaren een reservering voor had moeten maken.
Het enige gevaar: het nummer wil net iets té veel zijn. Empowerment-song, clubhit, maatschappelijk statement. Daardoor klinkt het soms alsof drie ideeën tegen elkaar botsen. Maar zelfs dan straalt Jeangu’s charisma door, en blijft de boodschap hangen: vrijheid is dansbaar.
Cijfer: 7,8
Hitpotentie: 8,2
Kortom: Jeangu geeft ons een anthem dat meer is dan een nummer – het is een vlag, een podium en een knipoog tegelijk. En wie er nog over valt, kan beter gewoon weer BZN opzetten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten