sophie. Een naam zo eenvoudig, dat je denkt: dit wordt óf een dromerig liefdeslied, óf een passief-agressieve afrekening met een ex uit Antwerpen. Het is uiteindelijk iets daartussenin: een gladgestreken elektrotrack met een vleugje Franse arrogantie en een baslijn die zich gedraagt alsof hij op een catwalk staat.
Freddy klinkt alsof hij net uit een vintage Vogue-commercial is gestapt. Zijn stem walst nonchalant over de beat, alsof hij zich niet al te veel zorgen maakt of we luisteren. En eerlijk? Dat hoeft ook niet. De productie is strak, de synths dansen als neonlicht op een natte Parijse stoep, en ergens tussen het refrein en de bridge krijgen we zowaar een beetje gevoel.
Maar laten we wel wezen: Sophie is geen liedje, het is een sfeer. Een mood. Iets voor in een hip koffietentje waar de koffie €7 kost en de barista een snor heeft die meer aandacht krijgt dan jij in je laatste relatie. Het mist urgentie, het mist rafelranden – maar het glanst. En dat is soms genoeg.
Cijfer: 6,7
Hitpotentie: 7,5 – Grote kans dat de DJ in een Berlijnse conceptstore dit al drie weken draait zonder dat iemand het doorheeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten