Sommige dingen kun je beter met rust laten.
Zoals je eerste liefdesbrief.
Of je oude Oasis-cd met krassen, die het juist daardoor nog mooier maakt.
Maar nee hoor — het is 2025, dus alles krijgt een “visualiser”, een digitaal kunstwerk dat lijkt alsof iemand AI gevoed heeft met een Gallagher-broertje en een screensaver uit 1997.
Maar goed. Slide Away dus.
Eén van de mooiste Oasis-nummers.
Geen stadiongebrul, geen arrogantie op twee benen — alleen pure, uitgerekte Britpop-pijn met een gitaar die klinkt als een open wond met galm.
Liam zingt nog net niet huilend, maar je hoort: dit meende hij.
Toen wél.
In een tijd dat Oasis nog dacht dat eeuwige liefde iets was wat je kon vasthouden met een Marshall-versterker en een halve fles wodka.
De tekst is simpel.
Misschien zelfs plat.
Maar daardoor des te rauwer.
“Don’t know, don’t care, all I know is you can take me there.”
En dat dan met die stem — die stem die zelfs z’n eigen excuses nog als een dreigement laat klinken.
De visualiser zelf?
Ach ja. Mooie kleuren. Beetje wazig. Beetje poëtisch.
Alsof je Oasis door een warm Instagram-filter bekijkt.
Maar wat het nummer niet doet, is slijten.
Slide Away blijft.
Als dat ene moment dat je iets verloor, maar het nooit helemaal hebt kunnen loslaten.
Cijfer: 9,0
Hitpotentie (anno 2025): 7,2 – Geen hit meer nodig. Dit is erfgoed. En erfgoed hoef je niet te pushen, dat adem je gewoon nog steeds in — met elke zucht, elk akkoord, elke spijtige blik uit het raam.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten