Alsof Europe na een cursus mindfulness besluit om met een synthesizer de wereld te veroveren. Shadowverse klinkt alsof een deodorantreclame uit 1987 uit de hand is gelopen en iemand er per ongeluk gevoelens aan heeft toegevoegd. Gladgestreken synthpop zonder rafelrandjes – het is allemaal zo netjes dat het bijna eng wordt.
De stem is braaf, de opbouw voorspelbaar, en de sfeer? Een IKEA-showroom met een mistmachine. Je hoopt op een climax, maar krijgt een digitale groepsknuffel. Zelfs de saxofoon – normaal een redder in dit soort gevallen – lijkt zich te schamen en speelt onder protest.
Cijfer: 6,2
Hitpotentie: 5,0 – Misschien op een Scandinavisch YouTube-kanaal over retro-fietslampen. Maar verder? Alleen interessant voor mensen die vinden dat A-ha te edgy was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten