“Destination” is precies zo’n nummer waarbij je na tien seconden denkt: ah ja, dit is The Irrepressibles, dus ik moet emotioneel worden. En inderdaad, binnen een minuut sta je met een denkbeeldige kaars in je hand, terwijl Jamie McDermott zijn stem laat opstijgen alsof hij God zelf probeert te bellen. Het is barok, het is over the top, en het is ook een beetje alsof Antony and the Johnsons en een West-End musical een kind hebben gekregen.
De strijkers glijden als vloeibare chocolade, de piano doet plechtig alsof hij het huwelijksfeest van het jaar begeleidt, en McDermott klinkt zoals altijd alsof hij je wil redden van jezelf — of op z’n minst van een regenachtige dinsdag. Muzikaal is het loepzuiver, theatraal tot op het bot, en toch weet het je te raken zonder dat het kitsch wordt.
Het gevaar bij dit soort bombast is dat je afhaakt omdat het té veel wil, maar “Destination” houdt precies genoeg controle om je bij de les te houden. Het is groots, meeslepend en bedoeld om op repeat te zetten terwijl je denkt aan verloren liefdes en onmogelijke toekomsten.
Cijfer: 8,4
Hitpotentie: 7,1
Geen opmerkingen:
Een reactie posten