Als je een nummer House on Fire noemt, verwacht je iets vurigs.
Vlammen. Chaos. Alarmbellen.
Maar Patrick Watson kiest — natuurlijk — voor het tegenovergestelde.
Hier brandt niets.
Er smeult alleen iets.
In een hoekje.
In jezelf.
Het begint zoals veel van zijn nummers:
een piano, bijna te teder om aan te raken,
een stem die klinkt alsof hij door fluisteren probeert te blijven bestaan,
en een arrangement dat zich langzaam ontvouwt als een herinnering die je te lang had weggestopt.
Maar dan komt er iets bij.
Strijkers, elektronica, een weemoedige spanning die nergens ontploft maar wél onder je huid kruipt.
Patrick Watson is een meester in het suggereren van drama zonder het daadwerkelijk te laten gebeuren.
En House on Fire is precies dat:
een nummer waarin het huis niet echt afbrandt,
maar waar je wél in blijft staan omdat het zo mooi ruikt naar vroeger.
De tekst is vaag.
Poëtisch.
Ontwijkend.
Maar je begrijpt het precies.
Want dit is geen verhaal.
Dit is een gevoel dat je niet kunt uitleggen — alleen voelen.
Als je stil genoeg bent.
Het is geen nummer dat de radio haalt.
Geen refrein dat je meezingt.
Maar het grijpt je.
Vooral als je daar niet op voorbereid bent.
Cijfer: 8,6
Hitpotentie: 6,1 – Geen hit, geen hype, geen hitlijstambitie. Maar wel erg mooi hoor. Zacht gloeiend. Voor mensen die liever luisteren dan praten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten