Midlake.
De band van bomen, bossen, baarden en ballades.
Altijd braaf melancholisch, altijd netjes in flanel verpakt.
En dan ineens is er The Ghouls:
een nummer dat niet langer alleen kijkt naar de schaduwen, maar erin springt met fakkel en versterker.
Dit is een andere Midlake.
Niet radicaal anders — ze gaan echt niet ineens techno maken —
maar er zit vuur onder deze track.
Een heilig vuur, zelfs.
Gitaren die snijden, drums die bonken alsof ze iets te bewijzen hebben, en een orgelpartij die klinkt alsof een geestelijke bezeten is geraakt door de geest van Neil Young in een boze bui.
En dan die zang:
op het randje van bezwerend, licht dreigend, alsof er iets op het spel staat dat groter is dan een mislukt liefdesverhaal.
Dit is Midlake met ruggengraat.
Midlake met een woede-uitbarsting die al tien jaar sluimerde.
Alsof ze eindelijk besloten hebben dat je gevoelens niet alleen mag fluisteren, maar ook mág uitschreeuwen — zolang je het maar goed aanpakt.
De titel The Ghouls had eerst iets poëtisch, iets vaags, iets met bladeren.
Nu klinkt het als iets dat op je afkomt.
Iets dat niet alleen over je waakt, maar je ook achtervolgt.
En dat is precies wat dit nummer doet.
Cijfer: 8,5
Hitpotentie: 7,1 – Nog steeds te alternatief voor de grote radiostations, maar met genoeg heilige woede om op te vallen. Een verrassing van een band die je dacht te kennen, tot ze ineens hun gitaar weer durfden vast te houden alsof het wél ergens om gaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten