“Lucky Dimes” begint alsof iemand een oude versterker aanzet die al tien jaar in een vochtige garage staat. Het geluid is gruizig, slepend en ruikt naar sigarettenrook en goedkope whisky. Dit is niet de gladgepolijste Temper Trap van “Sweet Disposition” — dit is de vuile, doorleefde versie die je tegenkomt in een klein zaaltje waar de vloer plakt en de zanger je aankijkt alsof hij net een weddenschap heeft verloren.
De gitaren schuren, de drums klinken alsof ze met kapotte stokken worden gespeeld, en de zang balanceert op het randje van gecontroleerde wanhoop. Het heeft iets gevaarlijks, iets wat je niet direct op de radio verwacht, maar wat wel blijft hangen. Alsof ze eindelijk besloten hebben de deur naar de kelder open te zetten en alle muffe lucht eruit te laten.
Het is ruw, het is imperfect, en juist daarom werkt het. Een nummer dat je niet beleefd hoort, maar ondergaat.
Cijfer: 8,1
Geen opmerkingen:
Een reactie posten