Blaudzun is terug, en je hoort het meteen.
Die stem.
Dat onmiskenbare donkere randje.
Een beetje Leonard Cohen op een fiets met tegenwind,
een beetje Arcade Fire in een regenjas.
Altijd melodramatisch, nooit overdreven.
Stripes is typisch Blaudzun, maar dan puntiger.
De coupletten zijn strak, bijna ingetogen.
Maar in het refrein trekt hij de gordijnen open:
groots, meeslepend, met een opbouw die niet smeekt maar eist dat je luistert.
Strijkers, synths, gitaarlagen – het is allemaal aanwezig,
maar nergens plakkerig.
Dit is geen bombast.
Dit is beheerst drama.
En het mooie:
hij zingt niet voor de Spotify-playlists.
Hij zingt voor mensen die nog luisteren.
Voor iedereen die zich soms tussen de strepen van het leven in voelt staan.
Niet zwart, niet wit.
Maar daar ergens middenin.
Tekstueel blijft het poëtisch op het mysterieuze af.
Je moet het twee keer horen om erdoor geraakt te worden.
En de derde keer om het te begrijpen.
Of juist niet.
Want misschien is dat de kracht van Blaudzun:
hij laat ruimte voor je eigen ruis.
Stripes is geen radioklapper.
Maar wel een song die zich vastzet —
in je hoofd,
in je borstkas,
ergens op de achtergrond van je dag.
Cijfer: 8,1
Hitpotentie: 7,9
Voor liefhebbers van melancholie met volume.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten