Conor Oberst is terug.
En het klinkt alsof hij nooit is weggeweest —
wat precies het probleem én de kracht is van Dyslexic Palindrome.
De titel alleen al: een grap, een verwarring, een doordenker die zichzelf net niet begrijpt.
Een soort poëtische spagaat tussen ernst en ironie.
En dat is ook hoe dit nummer voelt:
een melancholisch duet over vastlopen, verdwalen en telkens weer dezelfde denkfouten maken – maar dan in mineur.
De stem van Oberst kraakt nog steeds als een deur in een verlaten huis.
Hij zingt niet, hij biecht.
Half dronken, half dromend,
en altijd net iets te laat.
Dan komt Hurray for the Riff Raff erbij –
als de tegenstem.
Rustiger, warmer, helderder.
Zij maakt het nummer af zonder het glad te trekken.
Muzikaal gebeurt er weinig, maar precies genoeg.
Een piano, wat zachte gitaren, een paar noten op een orgel alsof iemand vergeten is de studio af te sluiten.
Het tempo is traag, alsof de song bang is om bij het refrein te komen.
En eerlijk: dat is nergens voor nodig.
Want er is geen refrein.
Er is alleen een gevoel,
een lijn die je volgt tot hij zichzelf ontrafelt.
Dyslexic Palindrome is geen track voor in de auto.
Dit is iets voor als je ’s nachts in je woonkamer staat met een kop thee en een herinnering die je niet kunt afmaken.
Een nummer dat je alleen begrijpt als je al drie dagen in je hoofd zit.
Cijfer: 8,4
Geen opmerkingen:
Een reactie posten