Dit is geen nummer.
Dit is een zucht. Een fluister.
Een vergeten liefdesbrief die je jaren later terugvindt in een jas die niet meer past.
A Va klinkt alsof Serge Gainsbourg en Patrick Watson elkaar tegenkwamen op een herfstige Parijse ochtend, dronken van herinneringen,
en besloten samen iets te schrijven —
niet voor de radio,
maar voor het hart dat net iets te vaak teleurgesteld is.
De stem van Solann is weelderig, maar breekbaar.
Alsof ze elk woord proeft voordat ze het durft uit te spreken.
En Patrick Watson vult dat aan met zijn typische melancholie:
die pianotonen die altijd nét even langer blijven hangen dan nodig is.
Geen dramatiek. Wel verdriet, schoonheid, finesse.
De productie is teder:
zachtzoemende strijkers, een subtiel klokkenspel,
en daaronder een chanson-ritme dat niet naar Parijs ruikt, maar naar binnenkant.
Naar verlies. Naar de dingen die we niet meer durven zeggen.
Er is geen refrein dat blijft hangen.
Maar A Va blijft hangen.
Als een geur in je sjaal.
Of een stem in je hoofd die fluistert wat je eigenlijk allang wist.
Cijfer: 8,6
Hitpotentie: 7,2 – Te mooi voor Spotify’s algoritme.
Te intiem voor de hitlijsten.
Maar als er rechtvaardigheid bestaat,
wordt dit het ultieme uber-chanson van het jaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten