Conan Gray komt weer met een nummer dat vooral bewijst dat klagen ook een carrière kan zijn. Care klinkt alsof iemand een puber met een dagboek en een YouTube-kanaal te veel tijd heeft gegeven. De productie is netjes – de drums tikken, de gitaar plingt, en ergens zweeft een soort goedkope melancholie. Maar dan komt die stem. Een stem die niet zozeer zingt, maar zeurt. Te kinderlijk, te hoog, alsof je buurjongen van zestien een emotionele inzinking heeft omdat zijn wifi even uitvalt.
De tekst wil diepzinnig zijn, maar blijft hangen in het niveau van middelbare-schoolpoëzie: “niemand begrijpt mij, iedereen is gemeen.” Dat kan charmant zijn bij Elliott Smith, maar bij Conan voelt het eerder alsof je opgesloten zit in een dagboek met een slotje en glitterstickers erop.
En toch… er zal een publiek voor zijn. Tieners die het gevoel hebben dat dit precies hun pijn samenvat, al gaat het in werkelijkheid om hun kapotte scooter. Voor de rest van ons blijft vooral de gedachte: “soory, wat een zeik stem.”
Cijfer: 4,9
Hitpotentie: 6,2
Een nummer dat misschien viraal kan gaan op TikTok, maar in de platenkast verdwijnt het sneller dan je “emo light” kunt zeggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten