Er zijn nummers die je niet luistert, maar die je laten zitten.
In stilte. In jezelf.
Watercress is zo’n nummer.
Het drukt niet, het duwt niet — het ademt.
De stem is breekbaar, de piano zacht als ochtendlicht,
maar het zijn de gitaren die deze track optillen.
Niet opdringerig, maar warm en rijk,
als een herinnering die terugkomt zonder uitleg,
en ineens gewoon klopt.
De gitaar geeft ruimte, glijdt langs de melodie,
en zorgt voor iets wat veel singer-songwriters vergeten:
lucht. Vertraging. Vertrouwen in de stilte.
Het doet denken aan Bon Iver zonder autotune,
en aan Sufjan Stevens zonder schuldgevoel.
Melodieus, loom en precies vaag genoeg om betekenisvol te blijven.
Geen hit. Geen schreeuw.
Wel een sfeer. Een gevoel.
En een gitaarlijn die nog een tijdje in je hoofd rondloopt nadat alles allang is weggestorven.
Cijfer: 8,3
Hitpotentie: 6,7 – Te langzaam voor de radio, te rijk voor oppervlakkigheid.
Een nummer voor mensen die weten dat stilte soms een instrument is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten