De titel klinkt alsof Agatha Christie een avondje doorzakte met Florence + The Machine, maar muzikaal zitten we ergens tussen theatrale artpop en een musical die te veel champagne heeft gehad. The Last Dinner Party zet wederom in op drama — en drama krijg je.
Het begint met een stem die meer verleidt dan vertelt, gevolgd door een arrangement dat van fluisterzacht naar barokke explosies gaat alsof de band op een podium staat waar ieder moment de guillotine kan vallen. Alles is zorgvuldig gestileerd: van de orkestrale spanningsboog tot de licht hysterische koortjes die je óf geweldig óf bloedvermoeiend vindt.
De kracht zit hem in de details: onverwachte akkoordenwissels, een baslijn die subtiel dreigt en de overtuiging waarmee gezongen wordt. Alleen… er zit ook iets van overdaad in. Alsof ze bang zijn dat je je gaat vervelen en daarom elk muzikaal hoekje volproppen. Toch, als je van camp houdt met een donkere rand, dan is dit jouw theatrale hoogtepunt van de week.
Cijfer: 8,0
Hitpotentie: 7,5
Geen opmerkingen:
Een reactie posten