Je hebt albums die op je afkomen als een stoomtrein,
en je hebt The Clearing van Wolf Alice:
een plaat die zich als een mistbank om je heen vouwt en je langzaam wurgt met schoonheid.
Niet met geweld, maar met stijl.
Een perfect georkestreerde overrompeling.
De titel doet vermoeden dat er iets is opgeklaard.
Een leegte.
Een plek om adem te halen.
Dat is ironisch, want tijdens het luisteren vergeet je voortdurend te ademen.
De plaat opent niet met een knal, maar met een zucht.
Een dreigende, warme zucht van gitaren, echo’s en Ellie Rowsell’s stem die je niet aanspreekt,
maar bespiedt.
Ze zingt niet. Ze observeert.
Vanuit de bosrand.
Of onder je huid.
Wolf Alice balanceert hier opnieuw op de rand tussen dromerige shoegaze, nerveuze postrock en emotionele apocalyps.
Je hoort invloeden van Slowdive, PJ Harvey, soms zelfs Radiohead,
maar je voelt boven alles: dit is 100% Wolf Alice.
Een band die zich nergens thuisvoelt, behalve in de onrust.
De hoogtepunten?
Die zijn er genoeg.
“The Sofa” is een epische uitsmijter met stadium-allure en persoonlijke paniek.
“White Horses” galoppeert richting waanzin met een ronkende gitaarmuur waar Editors een moord voor zouden doen.
“The Clearing” zelf? Een ballad die net niet instort, en precies daarom zo beklijft.
Wat opvalt: de productie is scherp, maar niet opgepoetst.
Alsof de plaat expres nét iets te lang in de regen heeft gestaan.
Er zit modder aan deze muziek.
En die modder maakt het menselijk. Echt. Rauw.
Maar eerlijk is eerlijk: niet alles is geniaal.
Soms voelt het wat zwaar op de hand.
Soms willen ze te veel kunst, te weinig liedje.
Soms is het even slikken.
Maar liever slikken bij Wolf Alice dan stikken bij Coldplay.
Cijfer: 8,4
Hitpotentie: 7,2 – Dit is geen hitalbum. Dit is een groeialbum. Een plaat voor de mensen die liever luisteren dan liken.
En voor wie zich afvraagt wat The Clearing betekent?
Simpel:
Het is die plek in jezelf waar je stilvalt.
Waar alles op z’n plaats valt.
Of net uit elkaar.
Daar dus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten