Eros Ramazzotti.
De man die ooit zong alsof de liefde zelf door z’n neusgaten naar buiten kwam, is terug met een nummer dat klinkt als… tja.
Als iemand die z’n favoriete dag bezingt, maar eigenlijk gewoon op woensdagmiddag in een Italiaans bungalowpark zit te wachten op de pastasaus die nog niet pruttelt.
Il mio giorno preferito – letterlijk: mijn favoriete dag.
Maar het voelt eerder als een dinsdag.
Grijs, braaf, voorspelbaar.
Alsof Eros in de studio stond, het refrein voor de derde keer neuriede en dacht: “Boh, prima zo.”
Er zit natuurlijk nog steeds iets in die stem.
Dat warme, raspende karakter, alsof hij net een espresso met sigaret naar binnen heeft gegromd.
Maar waar vroeger passione klonk, hoor je nu vooral routine.
Alsof hij een verlanglijstje voor zijn verjaardag voorleest. Met strijkers.
De productie is zoals je verwacht van hedendaagse Italiaanse pop:
groot, glad, generiek.
Alsof iemand AI gevraagd heeft “maak een Eros-nummer met iets over liefde, zonlicht en herinneringen, maar dan zonder enige urgentie.”
En dat is het grote probleem:
Er is niks mis met Il mio giorno preferito.
Maar er is ook niks aan.
Geen verrassing, geen pit, geen melancholie waar je van omvalt.
Alleen een man die vroeger Musica è had, en nu genoegen neemt met een playlist voor bij het zwembad.
Cijfer: 6,2
Hitpotentie: 7,4 – Zeker in Italië nog goed voor een zwijmelmoment in de auto tussen Rimini en een afrit die niemand nodig heeft. Maar of dit iemands favoriete nummer wordt? Waarschijnlijk niet. Zelfs Eros lijkt daar vrede mee te hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten