Oké. Het is een mooie jongen.
Daar kunnen we niet omheen.
Haar perfect, kaaklijn scherp genoeg om kaas mee te snijden, en de melancholie druipt er bij voorbaat al vanaf.
En dan is er The Suburbs: zijn nieuwe poging om serieus genomen te worden.
Als artiest. Als gevoelsmens.
Als meer dan alleen een gezicht op een poster in een tienerkamer waar niemand de verwarming meer aanzet.
Het begint sfeervol.
Langzaam.
Zuchtend bijna.
Ruel mijmert over een buitenwijk — dat veilige niemandsland waar de tijd stil lijkt te staan en alles een beetje naar gras en onverwerkte jeugdtrauma's ruikt.
Hij zingt met die breekbare stem die net niet helemaal breekt.
Alsof hij bang is dat het kapsel mee instort.
Maar waar is het risico?
Waar is de rafelrand?
Waar is het moment waarop je denkt: ja verdomme, dit doet pijn?
Die komt niet.
Wat je krijgt is een strak geproduceerde ballade die nergens écht schuurt.
Mooi, ja.
Maar ook braaf.
Een soort muzikaal dekbedovertrek van 120 euro: ziet er goed uit, maar je vergeet het zodra je wakker wordt.
Toegegeven, de melodie blijft hangen.
En je voelt dat hij iets wil zeggen.
Maar het blijft steken in stijl over inhoud.
Alsof de muziek net iets te veel op z’n uiterlijk lijkt: glad, fotogeniek en bang om vies te worden.
Cijfer: 6,8
Hitpotentie: 8,5 – TikTok zal het omarmen. Radiostations zullen het draaien tussen Lewis Capaldi en The Kid LAROI. En jij? Jij blijft zitten met het gevoel dat er ergens een écht goed nummer in zat. Maar dat het net iets te druk had met z’n haar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten