Het begint met een echo. Niet van een kamer, maar van een carrière. Florence Welch komt terug, alsof ze net uit een gotische kathedraal is gerold, met een jurk van organza en trauma’s uit 2012. En ze schreeuwt. Eindelijk. Niet voor de show, maar omdat het moet. Omdat we allemaal een reden zoeken om collectief onze longen leeg te blèren.
De titel liegt niet: dit is geen liedje, dit is een oerschreeuw in majeur. Florence heeft duidelijk haar innerlijke heks weer omarmd – je hoort het in elke klank, in elke dreunende drum, in elk overstuurd refrein. Het is bombastisch, maar geen moment kitsch. Alsof Kate Bush en Siouxsie gezamenlijk een exorcisme begeleiden met een dansritueel bij volle maan.
En die video? Die is een drie minuten durende moodboard van emotionele wanorde, begeleid door Florence die eruitziet alsof ze gisteren nog op een sabbat zat te breien aan haar eigen onheil. Perfect dus.
Ze had niks meer te bewijzen. Maar ze doet het toch. En iedereen mag het horen.
Cijfer: 9
Hitpotentie: 7 – Geen radiohit, wel een festivalmoment waarop iedereen, nuchter of niet, denkt: “ja.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten