je voelt het al aan de bandnaam: dit is geen muziek voor mensen met haast. Raoul & the Wisemen klinkt als een kerstverhaal dat nooit echt begon, maar ook nooit helemaal eindigde. En Carriage Ride is precies dat: een ritje in een open koets door een mistig landschap vol melancholie, verlangen, en een man met een gitaar die nét iets te veel naar Bon Iver heeft geluisterd op z’n zolderkamer in Drenthe.
De zang is breekbaar. Zo breekbaar dat je even denkt: moet ik hier iets bij zeggen of gewoon mijn mond houden en het moment laten bestaan? Maar dan komt die cello erin, die alles plotseling naar het serieuze trekt. De tekst? Poëtisch op het randje van onbegrijpelijk, alsof Leonard Cohen en een tarotkaartlezer samen aan de wijn zaten.
Muzikaal klopt het allemaal wel. Mooie opbouw, sfeervolle productie, en een refrein dat zich langzaam maar zeker in je hoofd nestelt. Maar of het een echte rit is of meer een wandeling met zachte sneeuwval en teveel innerlijke monologen — dat is aan de luisteraar.
Eén ding is zeker: dit is geen muziek voor in de sportschool. Maar wel voor op een koude, heldere avond met een glas rode wijn, een open haard, en een herinnering aan iemand die je ooit hebt liefgehad.
Cijfer: 7,8
Hitpotentie: 6,5 (voor winteravonden, poëzieliefhebbers en mensen die “koets” nog gebruiken in een zin)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten