“Werken met je handen” – het klinkt als de titel van een lesboek uit 1978 of een themaweek op Omroep Max.
Maar nee, dit is Lars Kroon.
Jongetje met gevoel, stem als een zachte fluistering in een te grote gymzaal, en muzikale ideeën die ergens tussen Spinvis op zondag en Eefje de Visser met een schroevendraaier in bungelen.
Het nummer opent met een klank die je niet kunt plaatsen.
Is het een veldopname?
Een rammelende fiets?
Een koffiemolen uit vervlogen tijden?
En dan Lars, met zijn stem: breekbaar, alsof hij per ongeluk op "record" heeft gedrukt terwijl hij nog aan het twijfelen was over de eerste zin.
Tekstueel doet het denken aan een jongere, naïevere versie van Spinvis.
Minder absurdistisch. Minder cryptisch.
Maar wel met datzelfde verlangen om de banaliteit van het leven te verheffen tot poëzie.
Een winkelhaak in je werkbroek wordt hier een metafoor voor liefde.
Een gebarsten tegel is ineens het hart van een vader.
Het gevaar bij zulke muziek is dat het verzuipt in subtiliteit.
Dat het zó verstild is, dat het oplost in de achtergrond.
Maar Lars Kroon weet net op tijd te prikken: een akkoordwisseling hier, een zinnetje dat schuurt daar, en ineens zit je weer rechtop.
Werken met je handen is geen hit.
Het is een schets.
Een dagboekflard.
Een miniatuurtje in een wereld vol bombast.
En dat is precies de charme.
Cijfer: 7,9
Hitpotentie: 6,3 – Geen radiohit, geen festivalanthem. Maar zet dit op op een regenachtige dinsdagmiddag, en je denkt: dit is precies wat ik vandaag nodig had.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten