oms hoor je een nummer waarvan je denkt: dit klinkt alsof het al drie keer is uitgebracht, door drie verschillende artiesten, en alle drie keren op zondagochtend in een lege hotellobby.
Dat is Walking In Circles.
Een nummer dat zijn titel bloedserieus neemt: het begint, het draait, het glijdt… en voor je het weet ben je terug bij af.
Muzikaal gezien keurig.
Technisch netjes.
Maar emotioneel?
Tja.
Er zit iets in de sound dat onmiskenbaar verwijst naar de glanzende lounge-jaren van Shakatak.
Van die gladgestreken akkoorden, zachte percussie, slappende bas, toetsen die klinken als een cocktail met te veel ijsblokjes.
Het swingt, maar alleen als je in een wit overhemd met opgestroopte mouwen en instappers zonder sokken leeft.
De productie zegt: cool.
De melodie zegt: veilig.
De ziel zegt… eigenlijk helemaal niets.
De zang doet z’n best, maar komt nooit verder dan beleefd.
Alsof de zanger bang is je stoorzender te zijn bij het espressoapparaat.
Er is geen rauwheid, geen echte breuk, geen risico.
Alles is in balans — en precies daardoor voelt het alsof je naar een algoritme luistert dat geleerd heeft wat "leuk" klinkt.
En toch: het luistert lekker weg.
Het schuurt nergens, maar glijdt wel.
Voor een playlist met “chill met klasse” doet het z’n werk.
Maar als je zoekt naar emotie, verrassing of iets dat even binnenkomt als een mes?
Dan blijf je op je honger zitten.
Of beter: je blijft eindeloos cirkeltjes lopen.
Cijfer: 6,4
Geen opmerkingen:
Een reactie posten