Indochine, de band die al veertig jaar klinkt alsof ze nét zijn ontsnapt uit een rookmachine in een zwart-wit videoclip, komt met een edit version van No Name.
Dat betekent: korter, strakker, beter te verdragen voor mensen met een aandachtsspanne van een halve TikTok.
Maar het blijft Indochine: melodramatisch, meeslepend, en altijd met één been in 1986.
No Name is zoals de titel al zegt: naamloos.
Zonder identiteit, zonder duidelijke boodschap, zonder poëtische overdaad — en dat is verfrissend.
Want in plaats van te vervallen in bombast of nostalgische zelfverheerlijking, houdt dit nummer het klein.
Nou ja, Frans klein.
Dat is nog steeds een echoënd refrein, synths met galm, en een zanger die zingt alsof hij net is afgewezen door iemand met een literair tijdschrift in de hand.
De edit doet z’n werk: alles is net iets efficiënter, maar de emotie blijft intact.
En ja, het is weer die typische Indochine-cocktail van melancholie, synthpop en post-punk pose.
Maar wat wil je ook?
De Fransen snappen allang dat stijl belangrijker is dan inhoud, zolang je maar gelooft dat het diepzinnig is.
No Name is geen hit.
En dat weet het zelf ook.
Maar het is wél een sfeervolle reis door een zwartleren binnenwereld waar regen altijd mooier klinkt dan zonneschijn.
Oftewel: vintage Indochine.
Gereduceerd tot een behapbare versie, zonder dat de ziel er helemaal uit is gemonteerd.
Cijfer: 7,8
Hitpotentie: 6,9 – Niet voor de massa, wel voor de mensen met eyeliner, een goed geheugen en een zwak voor synths die huilen als wolven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten