Er zijn artiesten die de muziekwereld in stormen met hooks, beats en commerciële knuffelbaarheid.
En dan heb je Patrick Wolf:
een mens van fluweel, viool, eyeliner en artistiek drama dat zelden toegeeft aan de wetten van de popmuziek.
The Last of England is daar het schoolvoorbeeld van.
Een nummer dat klinkt alsof het geschreven is bij kaarslicht in een kamer vol regen, herinneringen en gestreken jasjes.
Er is geen refrein.
Geen meezingmoment.
Geen climax in de klassieke zin.
Alleen een constante, bedwelmende opbouw — als een literaire monoloog op muziek.
Een strijker hier, een piano daar, en Patrick’s stem die ergens tussen lijden en lyriek laveert.
Niet zingen om gehoord te worden, maar zingen omdat zwijgen onmogelijk is.
De titel is geen toeval: The Last of England.
Alsof hij zelf nog net uit het land is gevlucht voor het in grijze middelmaat en nostalgisch nationalisme verdronk.
Het klinkt als afscheid.
Als verlies.
Als een wandeling langs kliffen waar vroeger imperium lag, en nu enkel wind en geheugen.
Muzikaal is het bijna te rijk.
Over de top, ja.
Maar ook precies goed.
Alsof Max Richter en Rufus Wainwright een gothic kameropera in een Victoriaanse ruïne hebben opgevoerd.
Het enige wat ontbreekt is lucht.
En misschien een klein beetje ironie.
Maar goed, Patrick Wolf heeft nog nooit voor het lichte gekozen.
Dit is barok, broos en bloedserieus.
En juist daardoor beklijft het.
Cijfer: 8,3
Hitpotentie: 5,8 – Te mooi om populair te zijn. Te theatraal om vergeten te worden. Een nummer dat je niet zingt, maar ondergaat — als een herfststorm in maatpak.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten