De titel alleen al: Lesbian Of The Year. Het klinkt alsof je een soort Gouden Televizier-Ring uitgereikt krijgt op een regenachtige maandag in Toronto. “En de winnaar is… The Beaches!” – applaus, confetti, en een gratis regenboogvlag.
Muzikaal knalt het nummer er vrolijk in: gitaren die stuiteren, een refrein dat direct blijft plakken en een attitude die zegt: “We zijn hier, wen er maar aan.” Het is catchy, punky, een beetje brutaal en tegelijkertijd zo toegankelijk dat je buurvrouw van driehoog ook nog mee kan zingen zonder te blozen. De band gooit het etiket trots en identiteit niet als zwaar thema in je gezicht, maar als een ironisch statement waarmee ze de poprockwereld een beetje op stelten zetten.
De zang is fel, de groove strak, en het geheel voelt fris – alsof Paramore een biertje teveel had gedronken en ineens besloot lesbische anthems te schrijven. Het enige nadeel? Na drie minuten is het al klaar en heb je zin in een heel album vol van dit soort speelse provocatie.
Cijfer: 8,1
Hitpotentie: 8,5
Kortom: Lesbian Of The Year is een feestje in songvorm. Het is schaamteloos, scherp en energiek – een titel die misschien als grap begon, maar zomaar de eretitel van je Spotify-playlist kan worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten