Matt Johnson is terug, en ja, dat is even wennen. Kissing the Ring of POTUS klinkt alsof hij na twintig jaar stilte ineens besloot: “Laat ik eens iets maken dat klinkt als Portishead, maar dan zonder dat Beth Gibbons de boel kapot zingt.” Het resultaat is broeierig, traag en donker, met een baslijn die zich als een sluipschutter door je hoofd wurmt. De tekst is politiek geladen, maar niet op de schreeuwerige U2-manier — meer als iemand die je op een feestje zachtjes influistert dat alles naar de knoppen gaat. Toch, hoe aardig ook, haalt het niet de magie van Certain Smile. Het is alsof The The weer opstaat, maar eerst even
Cijfer: 7,4
Hitpotentie: 6,5
Hitpotentie: 6,5
moet rekken en strekken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten