eze demo van Spandau Ballet — ja, van True en Gold — is een ode aan overgeproduceerde subtiliteit.
Of in dit geval: ondergeproduceerde grandeur.
Het klinkt als een ruwe diamant, maar dan zo ruw dat je je afvraagt of het niet gewoon een scherpe kei is.
Maar ergens zit daar nog altijd die typische Spandau-melancholie in.
Dat dramatische, overgevoelige, we willen Duran Duran zijn maar we voelen te veel.
De stem is er nog: warm, theatraal, met dat randje snobistische romantiek.
En de synths piepen en kraken zoals het hoort in een demo van eind jaren '80 — alsof iemand per ongeluk op “record” heeft gedrukt tijdens een soundcheck in een verlaten studio in Brixton.
Het nummer zelf is broos, maar de melodie grijpt je.
Niet bij de keel, maar ergens onder je sleutelbeen.
Je hoort: dit had iets kunnen worden.
Met een goede mix, wat strijkers, en minder koffie tijdens de opnames.
Maar je hoort ook: dit is het moment net voor het glimmende jasje.
Een zeldzaam inkijkje in de band vóór de hairspray hun hoofd overnam.
Cijfer: 7,1
Hitpotentie: 5,4 – Voor liefhebbers van vergeten parels, demoverslaafden en mensen die vinden dat elk bandlid recht heeft op minstens één onbegrepen meesterwerk. Geen hit. Wel een echo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten