Eefje de Visser is weer terug, en zoals altijd: poëtisch, dromerig en totaal onbegrijpelijk. God Los klinkt als een samenwerking tussen Frank Boeijen en Stromae, maar dan in een taal die alleen zijzelf en een paar filosofiestudenten in Utrecht volledig verstaan. De woorden vloeien, de klanken glijden, en na drie minuten besef je dat je geen idee hebt waar het nummer eigenlijk over gaat — maar het maakt je op een rare manier ook niet uit.
De productie is prachtig gelaagd: warme synths, zwevende gitaren en een ritme dat net te langzaam is om op te dansen, maar te levendig om te negeren. Eefje mompelt, fluistert en rekt woorden alsof ze elastiek zijn, waardoor je af en toe denkt dat je een diepzinnige openbaring krijgt… om vervolgens te beseffen dat het gewoon rijmt op het vorige woord.
Het is muzikaal verfijnd, stilistisch herkenbaar en helemaal Eefje. Alleen: als je op zoek bent naar een refrein dat je mee kan zingen, kun je beter een kaartje kopen voor Frans Bauer.
Cijfer: 7,6
Hitpotentie: 6,2
Geen opmerkingen:
Een reactie posten