Negen jaar stilte. In muziekland is dat een halve generatie, een Spotify-afspeellijst van stilte die je met gemak kunt doorspoelen. En dan komt daar ineens Unheilig terug. Wunderschön. Een titel die meteen klinkt alsof je schoonmoeder je nieuwe kapsel probeert te prijzen: lief bedoeld, maar je weet dat er iets niet klopt.
De zang is nog steeds onmiskenbaar: die bariton van Der Graf die zelfs een telefoonboek zou laten klinken alsof de apocalyps in aantocht is. Maar eerlijk: er is ook iets vermoeiends aan. Na negen jaar had je gehoopt op een radicale wending, een trap na, een geluid dat je wakker schudt. Wat je krijgt: een typische Unheilig-ballade, bombastisch, groot, bijna te netjes ingepakt. Alsof iemand na een decennium zegt: "Oh ja, ik ben er nog. Hier is een nieuw schilderij, exact dezelfde kleur grijs als de vorige."
Is het slecht? Nee. Het is degelijk. Het schuurt nergens, maar het pakt je wel bij de keel als je daar gevoelig voor bent. Het is muziek die perfect werkt in een Duitse sporthal met lichtshow en 500 man in leren jas. Maar voor de rest van ons: het blijft hangen tussen kitsch en ontroering.
Cijfer: 7,5
Hitpotentie: 6,5/10
Samenvattend: was het waard om negen jaar te wachten? Alleen als je een fan bent die je Unheilig-mok nooit uit de kast hebt gehaald. Voor de rest voelt het meer als een reünie van je middelbare school: vertrouwd, maar je vraagt je af waarom eigenlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten